متیونین چیست؟
سلام من پویا بیات هستم و در بحث مکمل های آمینواسیدهای ضروری امروز میخوایم درباره متیونین صحبت کنیم.
متیونین یک آمینو اسیده که در بسیاری از پروتئین ها، از جمله پروتئین های موجود در غذاها و اونایی که در بافت ها و اندام های بدن وجود دارن، پیدا میشه.علاوه بر اینکه متیونین یک عنصر ساختمانی برای پروتئین هاست، چندین ویژگی منحصر به فرد دیگه هم داره.
یکی از ویژگی های متیونین توانایی تبدیل اون به مولکول های مهم حاوی سولفور هستش (۱).
مولکول های حاوی سولفور، عملکردهای مختلفی دارن، از جمله محافظت از بافت ها، اصلاح DNA و حفظ عملکرد مناسب سلول ها (۲). این مولکول های مهم باید از اسیدهای آمینه حاوی سولفور ساخته بشن. از اسیدهای آمینه ای که برای ساخت پروتئین در بدن استفاده میشن، فقط متیونین و سیستئین حاوی سولفور هستن.البته بدن شما می تونه آمینو اسید سیستئین رو به تنهایی تولید کنه، اما متیونین باید از رژیم غذایی تامین بشه (۳). علاوه بر این، متیونین نقش مهمی رو در شروع فرایند ساخت پروتئین های جدید در داخل سلول های بدن ایفا می کنه، چیزی که به طور مداوم با تجزیه پروتئین های قدیمی اتفاق می افته (۱).
به عنوان مثال، این اسید آمینه فرایند تولید پروتئین های جدید رو در عضلات شما بعد از یک جلسه تمرین که بهشون آسیب وارد میشه، شروع می کنه (۱).
دوز مصرفی
میزان توصیه شده روزانه متیونین به اضافه سیستئین، حدود ۱۹ میلی گرم/کیلوگرم در روز برای بزرگسالانه که برای شخصی با وزن ۶۸ کیلوگرم حدود ۱.۳ گرم میشه (۴).
با این حال، بعضی از محققان مصرف دو برابر این مقدار متیونین رو بر اساس محدودیت های مطالعاتی که برای تعیین میزان مصرف توصیه شده ست، توصیه کردن (۵).
افراد مسن معمولا مصرف متیونین پایینی دارن و مطالعات نشون داده که اونا ممکنه نیاز به مصرف بیشتر ۲ تا ۳ گرم در روز داشته باشن (۵).
علیرغم این واقعیت که گروه های خاصی از افزایش مصرف متیونین سود می برن، بسیاری از رژیم های غذایی بیش از ۲ گرم در روز متیونین به علاوه سیستئین به بدن میرسونن.
تخمین زده می شود که انواع رژیم های غذایی، شامل رژیم های گیاهی، وگان، سنتی و پر پروتئین، بین ۲.۳ تا ۶.۸ گرم در روز از این آمینو اسیدها داشته باشن(۵).
اثرات روی هموسیستئین:
شاید بزرگترین نگرانی مربوط به مصرف زیاد متیونین، مربوط به یکی از مولکول هایی باشه که این آمینو اسید می تونه تولید کنه. متیونین رو میشه به هموسیستئین، آمینو اسیدی که با جنبه های مختلف بیماری های قلبی مرتبطه، تبدیل کرد (۶).
مصرف زیاد متیونین ممکنه منجر به افزایش هموسیستئین بشه، البته بعضی از افراد نسبت به بقیه بیشتر مستعد این فرآیند هستن (۷).
جالبه که تحقیقات نشون میدن که خطرات احتمالی مصرف زیاد متیونین ممکنه به دلیل هموسیستئین باشه نه خود متیونین (۸).
با این حال، عوامل دیگه ای هم وجود دارن که می تونن سطح هموسیستئین رو تغییر بدن.
به عنوان مثال، حتی رژیم های غذایی که متیونین کمتری دارند، مثل گیاهخواران و وگان ها، به دلیل مصرف کم ویتامین B12 ممکنه هموسیستئین بیشتری نسبت به همه چیز خوارها داشته باشن (۹).
تحقیقات دیگه ای نشون داده که رژیم غذایی با پروتئین و متیونین بالا، در مقایسه با رژیم کم پروتئین و کم متیونین، بعد از شش ماه هموسیستئین رو افزایش نمیده (۱۰).
علاوه بر این، به نظر نمی رسه که تغییر مصرف تا ۱۰۰ درصد روی هموسیستئین در بزرگسالان سالم بدون کمبود ویتامین تأثیر بذاره (۱۱).
خواص متیونین
متیونین در درمان بیماری های زیر هم تاثیر داره:
- افزایش اسیدیته ادرار
- درمان اختلالات کبدی
- بهبود زخم
- درمان افسردگی
- اعتیاد به الکل
- آلرژی
- آسم
- اثرات ضد پیری
- مسمومیت با مس
- عوارض جانبی تابش
- مشکلات روانی
- ترک دارو
عوارض جانبی
به طور کلی، به نظر می رسه متیونین به ویژه در افراد سالم، سمی نیست، مگر در دوزهای بسیار بالا که به دست آوردن متیونین از طریق رژیم غذایی تقریباً غیرممکنه. (حدود ۷۰ برابر دوز توصیه شده) (۸)
حتی اگه متیونین در تولید هموسیستئین دخیل باشه، هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مصرف در محدوده معمول برای سلامت قلب خطرناکه وجود نداره(۷).
اگر این مقاله رو دوست داشتید پیشنهاد میکنم لیزین رو هم مطالعه کنید.
منابع
1.https://academic.oup.com/jn/article/136/6/1636S/4664439
2.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14988435
3.https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/B9780124201941000270
4.https://www.nap.edu/read/10490/chapter/12
5.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2198910/
6.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25577237
7.https://academic.oup.com/jn/article/136/6/1722S/4664469
8.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11179277
9.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11053901
10.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12450883
11.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11053502
